24.2.17

Rosalía de Castro. Nací cuando las plantas nacen...

Nací cuando las plantas nacen,
el mes de las flores nací,
en un alborada suave,
una alborada de abril.

Por eso me llaman Rosa,
la del triste sonreír,
con espinas para todos,
sin ninguna para ti.

Desde que te quise, ingrato,
todo acabó para mí,
que eras tú para mí todo.
tú mi gloria y mi vivir.

¿De qué pues te quejas, Mauro?
¿De qué pues te quejas, di,
cuando sabes que muriera
por contemplarte feliz?.

Duro clavo me clavaste
con ese tu maldecir,
con ese tu pedir loco
no sé que quieres de mí.
Pues te di cuanto dar pude,
avariciosa de ti.

Mi corazón yo te mando
con su llave para abrir.
Ni yo tengo más que darte
ni tú ya más que pedir.


Nasin cando as prantas nasen,
no mes das froles nasín,
nunha alborada mainiña,
nunha alborada de abril.
Por eso me chaman Rosa,
mais a do triste sorrir,
con espiñas para todos,
sin ningunha para ti.

Desque te quixen, ingrato,
todo acabóu para min,
que eras ti para min todo,
miña groria e meu vivir.

¿De qué, pois, te queixas, Mauro?
¿De qué, pois, te queixas, di,
cando sabes que morrera
por te contemplar felís?

Duro cravo me encravaches
con ese teu maldesir,
con ese teu pedir tolo
que non sei qué quer de
pois dinche canto dar puden
avariciosa de ti.

O meu corasón che mando
cunha chave para o abrir.
Nin eu teño máis que darche,
nin ti máis que me pedir.




De "Cantares gallegos" 
    

No hay comentarios: